Hartverscheurend, eerlijk geschreven

“Dit hartverscheurend eerlijk geschreven relaas van een ontworteld kind moet de aandacht krijgen die het verdient. Appy vult in de navolging van Daniel Arends de ‘zwarte gaten van zijn ziel’ door zich los te scheuren van het kleinburgelijke milieu van zijn adoptie-ouders. Gedreven door een feilloos sociaal instinct zoekt hij de rafelranden van de samenleving. Daar waar het gebeurt. Foute vrienden in het kwadraat. Kleurrijke figuren, die mijlenver afstaan van het door Ab verfoeide burgermansbestaan.  Zoals dat van zijn ouders. Als diezelfde ‘burgermensen’ ook maar een fractie van Ab’s leven hadden geleefd dan zou de samenleving zijn ingestort. Ab sleurt de lezer mee in een draaikolk van buitenissigheden waarin alles draait om dope en pecunia. En seks natuurlijk.

Sommige vrouwen beschrijft hij vol tederheid en liefde. Maar er zijn genoeg bitches die zich – gezegend met een idioom van circa 55 eenlettergrepige woorden- overgeven aan zgn.  ‘snuffelpraat’ (een praatziekte na overvloedige inname van cocaïne, waarbij iedereen denkt het wereldraadsel te hebben opgelost). Dan denk ik aan Hensji, de ultra-bitch, die als jong meisje haar turnoefeningen op blote voeten moest doen in de Hongaarse sneeuw. Je ziet die klootzak van een trainer zo voor je. Zo worden mensen gemaakt, maar vooral gebroken. Het fijne aan dit boek is dat het nergens moraliseert of klagerig wordt. Spijt? Ja Ab heeft wel eens spijt. Hij heeft immers jaren van zijn kostbare leven in het gevang doorgebracht.  Ab is natuurlijk geen gangster, eerder een briljante sjacheraar met een fotografisch geheugen. Dankzij dit geheugen worden wij -burgermensen- aan de hand meegenomen door zijn universum en kunnen wij stiekem zijn acties meebeleven en daar waar het teveel wordt leggen wij het boek terzijde om ons te verdiepen in de krant, zoals zijn vader altijd deed. Ab, mijn complimenten. Wij wachten met smart op een vervolg. Niet alle zwarte gaten zijn gevuld…”